بررسی تأثیرکاربرد آب شور برعملکرد و اجزاء عملکرد یک رقم گوجه فرنگی

با توجه به این که ایران در منطقه خشک و نیمه خشک قرار دارد، در بسیاری از مناطق آن محدودیت منابع آّب شیرین باعث شده تا کشاورزان به منظور تولید محصولات زراعی از آب های با کیفیت پایین و شور استفاده کنند. به همین سبب در تمام دنیا مدیریت تولید محصولات کشاورزی به خصوص سبزی ها تحت شرایط شور بسیار مورد توجه قرار گرفته است. سبزی ها و صیفی جات به عنوان مهم ترین منابع تأمین کننده مواد غذایی انسان ها، از اهمیت و جایگاه ویژه ای در تجارت جهانی برخوردارند. در استان خوزستان گوجه فرنگی 9/27 درصد از کشت سبزیجات را به خود اختصاص داده است با توجه به مطالب بیان شده در این تحقیق به ارزیابی اثرکاربرد آب شور برعملکرد و اجزاء عملکرد گوجه فرنگی پرداخته شد. این تحقیق در سال 90-1389 در مزرعه تحقیقات آبیاری دانشکده مهندسی علوم آب دانشگاه شهید چمران اهواز اجرا گردید. شوری توسط نمک nacl و رقم بذر کشت شده chef بود. 4 تیمار آبیاری در نظر گرفته شد. برای تمام تیمارها تا قبل از مرحله استقرار گیاه (8-6 برگه شدن) آبیاری معمولی انجام گرفت. سپس تیمارها به صورت زیر اجرا شدند. آب با شوری 3 دسی زیمنس برمتر به عنوان تیمار شاهد(a1) و سطوح شوری 6، 9 و 12 دسی زیمنس برمتر که به ترتیب a2، a3و a4 می باشند. آزمایش در قالب طرح کامل تصادفی و در سه تکرار انجام گردید. در این پژوهش اثر تیمارهای آبیاری بر عملکرد میوه، طول ساقه، طول ریشه، وزن میوه، وزن خشک ساقه و وزن خشک ریشه(در سطح 5%) معنی دار گردید. بر این اساس بیشترین عملکرد میوه مربوط به تیمار آبیاری a1 با 793/0 کیلوگرم در بوته و کمترین عملکرد میوه در اختیار تیمار آبیاری a4 با میانگین 216/0 کیلوگرم در بوته گردید. بیشترین و کمترین وزن میوه به ترتیب مربوط به تیمار آبیاری a1 و a4 با میانگین-های 76/40 و 53/19 گرم شد. همچنین حداکثر و حداقل طول ساقه و طول ریشه به ترتیب مربوط به تیمار آبیاری a1و a4 با میانگین های 26/192 و 23/110 سانتی متر (ساقه) و 7/29 و 9/4 سانتی متر (ریشه) گردید. بیشترین وزن خشک ساقه و وزن خشک ریشه مربوط به تیمار آبیاریa1 با 1/22 و 43/10گرم و کمترین آنها اختصاص به تیمار آبیاری a4 با 23/9 و 5/5گرم داشت.